olej z węża - snake oil - schlangenöl - змеиное масло

"Olej z węża pochodził pierwotnie z Chin, gdzie stosowano go w celu łagodzenia stanów zapalnych i bólu w reumatoidalnym zapaleniu stawów, zapaleniu kaletki maziowej i podobnych schorzeniach. Chińscy robotnicy, pracujący w brygadach wykonujących ciężką pracę związaną z budową torów kolejowych łączących wybrzeże Ameryki Północnej, podawali go Europejczykom cierpiącym na bóle stawów (zapalenie kaletki maziowej, zapalenie stawów). Jak głosi historia, olej z węża wcierany w skórę nad bólem przynosił ulgę. Medycy patentowi wyśmiali to twierdzenie. Stąd też dzisiaj ludzie nazywają środek, który nie działa, „olejem z węża”[1].
Wymienię węże, o których mowa w felietonie. Warto obejrzeć te prozdrowotne okazy w sieci:

• Chiński wąż wodny (Enhydris chinensis): Jest to gatunek z rodziny Homalopsidae, występujący w południowo-wschodniej Azji
• Wąż wodny Sinonatrix: Jest to rodzaj węży wodnych, do którego należą różne gatunki występujące w Chinach i innych krajach Azji
• Wąż moczarowy （Enhydris plumbea): również należący do rodziny Homalopsidae, występuje w wielu krajach Azji, w tym w Chinach.

"W 1989 roku lekarz z Kalifornii zajmujący się żywieniem postanowił dowiedzieć się, co zawiera olej z węża. Uzyskał próbkę oleju z Chinatown w San Francisco, poddał ją analizie i odkrył, że [z jednej czwartej, która nie jest olejem nośnikowym] 25% produktu to olej z chińskich węży wodnych, który zawiera 20% ważnego kwasu eikozapentaenowego (EPA) pochodnej Omega 3, a także 48% kwasu mirystynowego, 10% kwasu stearynowego (18:0), 14% kwasu oleinowego i 7% kwasu linolowego oraz arachidonowy. Przy 20% EPA chiński wąż wodny jest najbogatszym znanym naturalnym źródłem macierzystych prostaglandyn serii 3, które hamują produkcję prozapalnych prostaglandyn serii 2. Podobnie jak niezbędne kwasy tłuszczowe i ich inne pochodne, EPA może być wchłaniany przez skórę. Olej z łososia, kolejne najlepsze źródło EPA, zawiera maksymalnie tylko 18% EPA. Inne oleje rybne zawierają mniej.
Podsumowując, tradycyjny olej z węża jest naturalny i terapeutyczny. Sprzedawca oleju z węża jest usprawiedliwiony"[2].
 

Ciekawostka: Największe zamknięte hodowle łososia w Norwegii uprawiają Chille.  Do pozbycia się pasożytów między innymi takich jak pchła morska używali pestycydów i szczepionek przeciwko śmiertelnej chorobie trzustki. Niestety zdarzają się sytuacje, że łososie hodowlane przedostają się do sognefiordu gdzie robią tarło z dzikimi łososiami  i zarażają chorobą inne zwierzaki. Pamiętajcie, że łososia Norweskiego z hodowli czy dzikiego z Norwegii wcinamy po dziś dzień z chorobami, antybiotykami,  pestycydami...

Polska również posiada swój, prozdrowotny, niepowtarzalny,  uzdrawiający olej który nosi nazwę: OLEJ Z KWIATÓW DZIURAWCA - Oleum Hyperici. W tym felietonie prym wiedzie OLEJ Z WĘŻA tak więc o dziurawcu tylko wspomnę ( z racji tego, że interesuję się fitoterapią z przyjemnością stworzę oddzielny felieton na temat prozdrowotnego Dziurawca Zwyczajnego ).  Jest on zielem ( rośliną ) rosnącym na nasłonecznionych, otwartych przestrzeniach  ( łąkach ). Zioło niegdyś popularne jako środek żółciopędny, przeciwbiegunkowy, przywracający równowagę w układzie pokarmowym. Obecnie Ziele Dziurawca używane jest w fitoterapii również w chorobach układu nerwowego ( działa przeciwdepresyjnie, przeciwlękowo, uodparnia na stres ), układu kostnostawowego ( stosowany zewnętrznie łagodzi ból spowodowany urazem nowym lub powracającym: kostki, kolana, miednica, odcinek krzyżowolędźwiowy, żebra, krążki i kręgosłup, ramiona, łokcie i wszystkie stawy ), urazów powierzchniowych typu rany czy obolałych mięśni (  działa rozkurczowo na mięśnie gładkie, przeciwhistaminowo, antybakteryjnie, antywirusowo, przeciwzapalnie, ściągająco). Olej z kwiatów dziurawca posiada szeroki wachlarz właściwości poprawiający stan homeostazy organizmów żywych. 


UWAGA:  Wszelkie wiadomości zawarte w felietonie, mają charakter wyłącznie informacyjny. W razie choroby i potrzeby konsultacji, skontaktuj się z lekarzem lub farmaceutą i zastosuj  do jego zaleceń. Ludzie uczuleni na  wszystkie wymienione powyżej produkty, substancje, zioła, nie powinni mieć z nimi  kontaktu.


Źródło:
[1] i [2] Fats That Heal, Fats That Kill, Udo Erasmus, 1993 r


Wszelkie prawa do niniejszego felietonu, w tym prawa autorskie, należą do  Ecolevel Sp. z o.o.
Autor felietonu zezwala na cytowanie, kopiowanie, całości lub części tekstu tylko wtedy, kiedy zostanie on w formie nie zmienionej i z umieszczoną informacją skąd zaczerpnięto źródło, czyli Ecolevel Sp. z o.o. 


                                                                                                                                  Autor felietonu: Agnieszka K.